Pierwsze inwestycje o charakterze sportowym podjęto w Spale już ponad 80 lat temu.
Prezydent Ignacy Mościcki, którego rezydencja letnia mieściła się w Spale, wyasygnował w 1928 roku znaczne fundusze na rozbudowę miejscowości, w tym na budowę stadionu przewidzianego na miejsce ogólnopolskich dożynek.
Stadion był, jak na owe czasy obiektem imponującym. Posiadał bieżnię okólną o długości 460 metrów oraz trybuny mogące pomieścić przeszło 10 tysięcy widzów. W centralnym miejscu widowni znajdowała się loża dla prezydenta i jego gości.
Przy okazji Światowego Zlotu Harcerzy, zorganizowanego w Spale w lipcu 1935 roku, stadion wzbogacony został dodatkowo o sektor rzutów i stanowiska do skoku w dal, nabierając w ten sposób charakteru obiektu lekkoatletycznego. W tym też czasie oddano do użytku drewnianą halę widowiskową.
Rezultatem działań wojennych była dewastacja spalskich obiektów, w ruinę popadła nie tylko prezydencka rezydencja, ale także hala sportowa. Z przedwojennego stadionu pozostał jedynie żużlowy obwód.
Z początkiem lat pięćdziesiątych Spała związała swe losy z odradzającym się po wojnie sportem. Od tamtej chwili historia polskiego sportu stała się w dużym stopniu historią samej Spały.
W latach pięćdziesiątych uczestnicy zgrupowań kwaterowani byli w budynkach Funduszu Wczasów Pracowniczych. W pobliskim parku znajdowały się stanowiska do skoku w dal i wzwyż. Na łąkach przylegających do Pilicy, w pobliżu mostu, wykonano rzutnie do młota, dysku, oszczepu i kuli. Tam też wybudowano magazyn i przystań kajakową.
W związku z powierzeniem Spale funkcji centrum przygotowań polskich lekkoatletów do Igrzysk Olimpijskich w Melbourne przeprowadzono remont stadionu.
Rozbudowa ośrodka
Przed igrzyskami w Rzymie (1960) władze polskiego sportu podjęły decyzje o rozbudowie Ośrodka. Przeprowadzono renowację boiska i bieżni uzyskują obwód bieżni 400 m, z 8 torami w całym obwodzie i 10 torami na prostej, dwie skocznie wzwyż, skocznie do tyczki, skocznie w dal, rzutnie do kuli i dysku. W ramach dalszej rozbudowy wybudowano pawilon gospodarczy i saunę.
W 1962 roku Ośrodek wzbogacił się o trzy pawilony mieszkalne na 96 osób, fińska saunę, jadłodajnię, magazyn sportowy oraz pawilon mieszczący gabinety lekarskie.
W 1971 roku oddano do użytku trzecią w Polsce halę do treningu lekkoatletycznego ze 120 metrową bieżnią, która dwa lata później uzyskała nawierzchnię tartanową, podobnie jak główny stadion lekkoatletyczny.
W 1976 roku oddano do użytku drugi stadion treningowy z nawierzchnią żwirowo – żużlową a trzy lata później baza noclegowa Ośrodka powiększyła się o 64 miejsca w nowo oddanym internacie „Domont”, który zastąpił przestarzałe pawilony mieszkalne.
Do lat siedemdziesiątych Ośrodek zachował charakter centrum szkolenia lekkoatletycznego.
Lekkoatletyka w spalskim Ośrodku w latach – 50-tych i 60-tych.
Energiczne starania miłośników sportu i działaczy w osobach Jana Mulaka, Zygmunta Szelesta, Witolda Gierutty, Marii Kwaśniewskiej – Maleszewskiej spowodowały, iż już w 1955 roku Ośrodkowi w Spale powierzono rolę centrum przygotowań polskich lekkoatletów do Igrzysk Olimpijskich w Melbourne.
Sukcesy odniesione na antypodach – złoty medal Elżbiety Krzesińskiej i srebrny Janusza Sidły, a następnie sensacyjne wyniki Mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958), gdzie drużyna narodowa zdobyła najwięcej złotych medali zajmując pierwsze miejsce w klasyfikacji drużynowej mężczyzn, potwierdziły ogromną rolę spalskiego ośrodka w szkoleniu lekkoatletów.
Igrzyska Olimpijskie w Rzymie (1960), skąd drużyna olimpijska wróciła z sześcioma medalami (po dwa każdego koloru), potwierdziły wysoką pozycję polskiej lekkoatletyki.
Igrzyska w Tokio, Meksyku, Monachium, Montrealu, kolejne Mistrzostwa Europy i Mistrzostwa Świata, to grad złotych medali zdobytych przez Ewę Kłobukowską, Irenę Kirszenstein - Szewińską, Teresę Ciepły, Halinę Górecką, Władysława Komara, Tadeusza Ślusarskiego, Jacka Wszołę i ich następców.
Nazwiska wielkich lekkoatletów, którzy na swoje złoto, srebro i brąz pracowali w Spale można mnożyć.
Historia sportu w Spale, to w znacznej mierze historia polskiej lekkoatletyki.
Rozbudowa ośrodka w latach następnych.
Pod koniec lat siedemdziesiątych okazało się, że o ile posiadane obiekty sportowe znakomicie spełniały standardy szkoleniowe obowiązujące w tamtym okresie, o tyle infrastruktura techniczna i socjalna pozostawały w tyle.
W związku z powyższym realizowano kolejne zamierzenia inwestycyjne, oddając kolejno do użytku:
· W 1980 roku - nowy budynek administracyjny, który dzisiaj pełni funkcje szkoleniowo – konferencyjne,
· W 1983 roku - nowoczesną stołówkę dla 250 konsumentów,
· 1985 roku - internat „Junior” wzbogacając potencjał noclegowy Ośrodka o kolejne 142 miejsca.
W latach 1986 – 1988 wybudowano nowoczesne zaplecze techniczne (garaże, warsztaty, oczyszczalnię ścieków, stację uzdatniania wody oraz nowoczesną kotłownię gazowo – olejową).
Momentem historycznym z punkty widzenia potrzeb szkoleniowych polskiego sportu było oddanie w 1988 roku największej w kraju hali lekkoatletycznej o powierzchni użytkowej ponad 5000 m2., z 200 – metrową bieżnią okólną oraz 60 metrową bieżnią prostą.
Posiadana infrastruktura (kryte i odkryte obiekty lekkoatletyczne) w dalszym ciągu determinowała charakter Ośrodka, ale zaczęliśmy dostrzegać potrzebę rozszerzenia zakresu naszych możliwości szkoleniowych poza lekkoatletykę.
Pojawiła się koncepcja stworzenia ośrodka „wielosportowego”, którego potencjał stwarzałby możliwości treningu dla zawodników różnych dyscyplin sportowych, z możliwością kierowania jego niewykorzystywanej okresowo części dla klientów z poza sportu. Jako potencjalnych klientów poza sportowych widzieliśmy osoby niepełnosprawne, dzieci i młodzież a także różnego rodzaju firmy, placówki szkoleniowe itd.
Stąd kolejne inwestycje nie były już obiektami lekkoatletycznymi. W 1991 roku ukończono budowę krytej 25 metrowej pływalni z trybunami dla 200 osób połączonej w jeden kompleks z pomieszczeniami odnowy biologicznej.
W kolejnych latach wybudowano 5 kortów tenisowych wraz z zapleczem oraz boiska do siatkówki plażowej.
W 1999 roku oddano do użytku nową część internatu „Olimpijczyk” z 77 miejscami noclegowymi, w tym w pokojach – studiach i apartamentach. W obiekcie ulokowano specjalistyczne gabinety do badań wydolnościowych i psychologicznych.
W tym samym roku ukończono budowę dwupoziomowej hali wielofunkcyjnej z boiskami do gier zespołowych, siłowniami, strzelnicą do pięcioboju nowoczesnego oraz planszami dla szermierki. Rok później w pomieszczeniach hali znalazło swoją siedzibę Centrum Rehabilitacji Leczniczej wraz z oddziałem krioterapii.
W 2006 roku zakończyła się budowa internatu Champion z zapleczem rehabilitacyjno-leczniczym.
W 2008 roku zakończył się remont stadionu tartanowego. Stadion posiada certyfikat Międzynarodowej Organizacji Lekkoatletycznej IAAF.
W 2009 roku odbył się remont dachu hali lekkoatletycznej.
W 2011 roku nastąpiła wymiana bieżni i instalacji wewnętrznych w budynku hali sportowej z bieżnią prostą – 100. metrową. W tym samym roku oddano po przebudowie i remoncie internat sportowy Junior.
W 2012 roku nastąpił remont pomieszczeń krioterapii wraz z wymianą komory kriogenicznej.
W 2013 roku wykonana została instalacja schładzająca powietrze w hali sportowej wielofunkcyjnej.
W 2014 roku przebudowana została hala lekkoatletyczna.
W 2014 roku rozpoczęła się także przebudowa stadionu treningowo-żużlowego na sektor rzutów i boisko do piłki nożnej. Prace zakończono we wrześniu 2015.
